Życiorysy patronów hali sportowej

  Bernard Adolf Blaut syn Ryszarda i Klary, urodził się 3 stycznia 1940 w Otmęcie, zmarł 19 maja 2007r. w Warszawie polski piłkarz  (pomocnik), reprezentant Polski.

Pseudonim „Długopis” , „Dziadek”. Mistrz sportu. Był zawodnikiem Budowlanych Gogolin, Odry Opole (1958-1961), Legii Warszawa (1962-1972) i FC Metz Francja (1973-1974).

W Legii rozegrał 12 sezonów (236 meczów, 30 bramek), dwukrotny Mistrz Polski

(1969-1970), trzykrotny zdobywca Pucharu Polski  (1964-1966, 1973). Reprezentant Polskiw 36 meczach (w latach 1960-1971), zdobywca trzech bramek pierwszą  zdobył w Szczecinie 4 września 1963 w meczu towarzyskim przeciwko Norwegii, kapitan drużyny zarówno w klubie, jako i reprezentanci. Piłkarz wybity, nazywano często ,,polskim Nettą”.

Kariera trenerska to praca z młodzieżą Legii Warszaw, następnie seniorami Hutnika Warszawa i Jagiellonii Białystok. Działacz PZPN. Od połowy 1983 roku do finałów Mistrzostw Świata w Meksyku 1986 asystent, trener reprezentacji Polski Antoniego Piechowicza.. Pracował również jako trener za granicą między innymi w Tunezji i Zjednoczonych Emiratach Arabskich, gdzie był trenerem reprezentacji. Człowiek wielkiej dobroci.

Wszechstronnej pomocy udzielał kolegom z drużyny, tym wielkim jak: Kazimierz Dejna, zapomnianym: Władysławowi Grotyńskiemu jak i potrzebujący Wiesławowi  Korzeniowskiemu.

  Zygfryd  Ewald Blaut syn Ryszarda i Klary, urodził się 2 marca 1943 w Gogolinie,

zmarł 20 kwietnia 2005 w Opolu, polski piłkarz, dwukrotny mistrz Polski w barwach Legii Warszawa, reprezentant Polski.

Nosił boiskowe przydomki „Malina” i „Drops”. Mistrz Sportu. Występował na boisku na pozycji obrońcy ( stopera). Bronił barw kolejno Budowlanych  w Gogolin (1957-1959), Odry Opole (1959-1963), Śląska Wrocław (1963-1964), ponownie Odry (1964), ponownie Śląska (1965-1968), Legii Warszawa (1968-1974) i Polonii Warszawa (1974). Jako zawodnik Odry, Śląska i Legii występował w polskiej ekstraklasie osiągając największe sukcesy z Legią-1969 i 1970 mistrzostwo Polski, 1973 Puchar Polski. Jedyny występ w reprezentacji Polski miał mieć 22 lata 1970 w Szczecinie, w meczu z Irakiem. Karierę ograniczyła mu poważna kontuzja ścięgna Achillesa, odniesiona podczas sportowej wyprawy Legii do Hiszpanii i Ameryki Południowej (1971/1972)

Po zakończeniu kariery piłkarskiej był m.in. trenerem. Odry Opole i MKS Gogolin, bezgranicznie angażując się w szkolenia zawodników, zwłaszcza młodzieżowych.

O jego roli w Legii napisano: Gracz o nieprawdopodobnej intuicji.

Jako stoper umiał się ustawić tak, że większość piłek kierowanych na pole karne trafiała do niego .

Kiedy któryś z obrońców podstawowego składu nie mógł grać, wchodził Zyga i nikt nie mógł powiedzieć, że Legia była osłabiona.