Błogosławiona Bronisława
Błogosławiona Bronisława cieszy się dużym kultem nie tylko w Krakowie, gdzie w kościele s.s. Norbertanek na Zwierzyńcu znajduj;! się Jej relikwie, ale w całej Polsce, a także w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej.
Żyła w średniowieczu, oddana modlitwie, umartwieniu i dobrym uczynkom.
Bronisława, córka Stanisława Odroważa, urodziła się w pierwszych latach XIII wieku w Kamieniu Śląskim (data nie jest znana dokładnie - przyjmuje się rok 1203-4) w klimacie autentycznej pobożności, miłości Boga i Ojczyzny.
Błogosławiona otrzymała imię, którego znaczenie jest bardzo czytelne. Etymologicznie biorąc imię Bronisława składa się z dwóch wyrazów: „Bronić" i „sława". Niewątpliwie rodzice nadając takie imię dziecku wyznaczyli niejako jego ideał życiowy, wyrażali swe najwyższe pragnienie i życzenie. Bronisława to ta, która broni sławy, broni czci.
Błogosławiona Bronisława pochodziła z zamożnej rodziny Odrowążów, zasłużonej w życiu społeczno-politycznym młodego państwa polskiego. Jej Matka - Anna Prandocianka - była wnuczką Jaksy Gryfity z Miechowa, rycerza wypraw krzyżowych i fundatora klasztoru Norbertanek w Krakowie na Zwierzyńcu. Kuzynami bł. Bronisławy byli święty Jacek i błogosławiony Czesław; stryj Iwo otrzymał godność biskupa krakowskiego, a jego siostra była zakonnicą w klasztorze Norbertanek w Imbramowicach koło Proszowic.
Faktem jest, że w szesnastej wiośnie źycia Bronisława wstąpiła do klasztoru Norbertanek w Krakowie na Zwierzyńcu.
Można by się dziwić, dlaczego rodzice zezwolili Bronisławie na ten odległy od do-i mu klasztor, skoro i na Śląsku były już Norbertanki. To pytanie zadawano na sesji historycznej Polskiego Towarzystwa Teologicznego w Krakowie, poświęconej bł. Bronisławie, a która miała miejsce w dniu 30 września 1981 roku.
Uczestnicy sesji wyrazili przypuszczenie, że Odrowążowie chcieli uchronić swą córkę od wpływów obcych, które szerzyły i się wraz z napływem niemieckiego osadnictwa. Również fakt pobytu w klasztorze Jacka , i Iwona mógł wpłynąć na rodziców Bronisławy. Iwo darzył zakony wielką życzliwością i nawet uposażył je z własnych funduszy.3 W zakonie sióstr Norbertanek Bronisława wkrótce została magistrą, czyli przełożoną. Powszechnie nazywaną ją dobrodziejką, gdyż w czasie srożącej się w 1224 roku zarazy osobiście rozdawała leki z ziół, hodowanych w klasztorze, i nikomu nie żałowała bakteriobójczego czosnku ani kojącego miodu.
W trudniejszych momentach zjawiał się w klasztorze święty Jacek, którego obecność zawsze na wszystkich działała kojąco. W roku 1229 otrzymała Bronisława smutną wiadomość o śmierci stryja Iwona, który opuścił ziemię w powrotnej drodze z Rzymu do Polski.
Bronisława została uznana za szczególną dobrodziejkę Krakowa. Kroniki przekazują, że w klasztorze przebywało w owym czasie kilkaset sióstr. Siostra Bronisława wykazywała wielki talent organizacyjny, aby zaspokoić potrzeby duchowe i materialne wspólnoty, zapewnić ład i porządek. Okres rozbicia dzielnicowego był okresem walk o władzę i wpływy polityczne. Klasztor Norbertanek, usytuowany przy drodze do Krakowa, był świadkiem bratobójczych walk. Zwalczające się armie zajmowały go, zmuszając siostry do szukania schronienia w pobliskich lasach. Najtragiczniejsze doświadczenia klasztoru, a więc i bł. Bronisławy, związane były z najazdem Tatarów w 1241 roku. Klasztor został wtedy doszczętnie splądrowany, a następnie spalony. Siostry na czele z błogosławioną Bronisławą niosły pomoc ofiarom wojny.
Tradycja przekazuje, że Bronisława w najtrudniejszych momentach swego życia udawała się na Sikornik, gdzie wśród skat i lasów oddawała się modlitwie i medytacji.
Błogosławiona Bronisława zmarła w dniu 29 sierpnia 1259 roku na Sikorniku. Kult Jej rozpoczął się bardzo wcześnie, zaraz po Jej śmierci. Kult prywatny szybko zmienił się w publiczny i kościelny, czego dowodem były liczne pielgrzymki na Sikornik, a nawet wybudowanie tam kaplicy przez proboszcza parafii w 1702 roku.
W roku 1683, gdy król Jan III Sobieski na prośbę Austrii i dyplomacji papieskiej, wyruszył przeciw Turkom na odsiecz Wiednia, żona jego, Maria Kazimiera, powierzyła jego wyprawę właśnie Bronisławie, pielgrzymując do Niej z synem Aleksandrem i całym dworem królewskim. Kronika klasztorna odnotowała dokładnie to zdarzenie.
Dwudziestego trzeciego sierpnia 1839 roku Święta Kongregacja Obrzędów zatwierdziła wydanym dekretem cześć oddawaną przez sześć wieków Bronisławie, a Ojciec Święty Grzegorz XVI zaliczył Ją do rzędu Błogosławionych Patronów Polski.
Uroczystości beatyfikacyjne w Krakowie zgromadziły całe zastępy Polaków, którzy mimo trudności granicznych przybyli tu zjednoczeni w wierze i miłości. Długowieczny kult Błogosławionej Bronisławy, jako patronki ludu polskiego nasilił się szczególnie w czasach rozbiorów i niewoli politycznej Ojczyzny.
W roku 1855 dzień święta Błogosławionej Bronisławy przeniesiono z dnia 3 na l września i tak jest po dzień dzisiejszy.
Po beatyfikacji Błogosławionej Bronisławy, a zwłaszcza w XX wieku, rozszerzyło się grono Jej czcicieli wdzięcznych za nowy przypływ łask. Siedemsetną rocznicę śmierci Błogosławionej Bronisławy w 1959 roku obchodziła cała Polska.
W Krakowie na Zwierzyńcu przy grobie bł. Bronisławy w kościele ss. Norbertanek liczni wierni w każdy wtorek uczestniczą w nieustającej nowennie. Są składane prośby i podziękowania.
W roku 1981 odbyły się sympozja naukowe, na których rozważano dzieła kultu Błogosławionej i możliwości przeprowadzenia uroczystej kanonizacji.
Jest faktem niezaprzeczalnym, że kościelny kult Błogosławionej Bronisławy ciągle jest żywy, istnieje stałe zapotrzebowanie na wiadomości o Niej i wiele osób otrzymuje na chrzcie świętym (nie tylko w Kamieniu Śląskim) Jej imię, dalej popularne w Polsce i na emigracji.