Błogosławiona Bronisława cieszy się du­żym kultem nie tylko w Krakowie, gdzie w kościele s.s. Norbertanek na Zwierzyńcu znajduj;! się Jej relikwie, ale w całej Polsce, a także w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej.

Żyła w średniowieczu, oddana modli­twie, umartwieniu i dobrym uczynkom.

Bronisława, córka Stanisława Odroważa, urodziła się w pierwszych latach XIII wieku w Kamieniu Śląskim (data nie jest znana dokładnie - przyjmuje się rok 1203-4) w klimacie autentycznej pobożności, miłości Boga i Ojczyzny.

Błogosławiona otrzymała imię, którego znaczenie jest bardzo czytelne. Etymologi­cznie biorąc imię Bronisława składa się z dwóch wyrazów: „Bronić" i „sława". Nie­wątpliwie rodzice nadając takie imię dziecku wyznaczyli niejako jego ideał życiowy, wy­rażali swe najwyższe pragnienie i życzenie. Bronisława to ta, która broni sławy, broni czci.

Błogosławiona Bronisława pochodziła z zamożnej rodziny Odrowążów, zasłużonej w życiu społeczno-politycznym młodego pań­stwa polskiego. Jej Matka - Anna Prandocianka - była wnuczką Jaksy Gryfity z Mie­chowa, rycerza wypraw krzyżowych i funda­tora klasztoru Norbertanek w Krakowie na Zwierzyńcu. Kuzynami bł. Bronisławy byli święty Jacek i błogosławiony Czesław; stryj Iwo otrzymał godność biskupa krakowskiego, a jego siostra była zakonnicą w klasztorze Norbertanek w Imbramowicach koło Proszowic.

Faktem jest, że w szesnastej wiośnie źycia Bronisława wstąpiła do klasztoru Norber­tanek w Krakowie na Zwierzyńcu.

Można by się dziwić, dlaczego rodzice zezwolili Bronisławie na ten odległy od do-i mu klasztor, skoro i na Śląsku były już Norbertanki. To pytanie zadawano na sesji historycznej Polskiego Towarzystwa Teologicz­nego w Krakowie, poświęconej bł. Bronisła­wie, a która miała miejsce w dniu 30 września 1981 roku.

Uczestnicy sesji wyrazili przypuszczenie, że Odrowążowie chcieli uchronić swą córkę od wpływów obcych, które szerzyły i się wraz z napływem niemieckiego osadnictwa. Również fakt pobytu w klasztorze Jacka , i Iwona mógł wpłynąć na rodziców Bronisławy. Iwo darzył zakony wielką życzliwością i nawet uposażył je z własnych funduszy.³   W zakonie sióstr Norbertanek Bronisława wkrótce została magistrą, czyli przełożoną. Powszechnie nazywaną ją dobrodziejką, gdyż w czasie srożącej się w 1224 roku zara­zy osobiście rozdawała leki z ziół, hodowa­nych w klasztorze, i nikomu nie żałowała bakteriobójczego czosnku ani kojącego mio­du.

W trudniejszych momentach zjawiał się w klasztorze święty Jacek, którego obecność zawsze na wszystkich działała kojąco. W roku 1229 otrzymała Bronisława smutną wiadomość o śmierci stryja Iwona, który opuścił ziemię w powrotnej drodze z Rzymu do Polski.

Bronisława została uznana za szczególną dobrodziejkę Krakowa. Kroniki przekazują, że w klasztorze przebywało w owym czasie kilkaset sióstr. Siostra Bronisława wykazy­wała wielki talent organizacyjny, aby zaspo­koić potrzeby duchowe i materialne wspól­noty, zapewnić ład i porządek. Okres rozbicia dzielnicowego był okre­sem walk o władzę i wpływy polityczne. Klasztor Norbertanek, usytuowany przy dro­dze do Krakowa, był świadkiem bratobój­czych walk. Zwalczające się armie zajmowa­ły go, zmuszając siostry do szukania schro­nienia w pobliskich lasach. Najtragiczniejsze doświadczenia klasztoru, a więc i bł. Broni­sławy, związane były z najazdem Tatarów w 1241 roku. Klasztor został wtedy doszczętnie splądrowany, a następnie spalony. Siostry na czele z błogosławioną Bronisławą niosły po­moc ofiarom wojny.

Tradycja przekazuje, że Bronisława w najtrudniejszych momentach swego życia udawała się na Sikornik, gdzie wśród skat i lasów oddawała się modlitwie i medytacji.

Błogosławiona Bronisława zmarła w dniu 29 sierpnia 1259 roku na Sikorniku. Kult Jej rozpoczął się bardzo wcześnie, zaraz po Jej śmierci. Kult prywatny szybko zmienił się w publiczny i kościelny, czego dowodem były liczne pielgrzymki na Sikornik, a nawet wybudowanie tam kaplicy przez proboszcza parafii w 1702 roku.

W roku 1683, gdy król Jan III Sobieski na prośbę Austrii i dyplomacji papieskiej, wy­ruszył przeciw Turkom na odsiecz Wiednia, żona jego, Maria Kazimiera, powierzyła jego wyprawę właśnie Bronisławie, pielgrzymu­jąc do Niej z synem Aleksandrem i całym dworem królewskim. Kronika klasztorna od­notowała dokładnie to zdarzenie.

Dwudziestego trzeciego sierpnia 1839 roku Święta Kongregacja Obrzędów za­twierdziła wydanym dekretem cześć odda­waną przez sześć wieków Bronisławie, a Oj­ciec Święty Grzegorz XVI zaliczył Ją do rzędu Błogosławionych Patronów Polski.

Uroczystości beatyfikacyjne w Krakowie zgromadziły całe zastępy Polaków, którzy mimo trudności granicznych przybyli tu zjednoczeni w wierze i miłości. Długowiecz­ny kult Błogosławionej Bronisławy, jako pa­tronki ludu polskiego nasilił się szczególnie w czasach rozbiorów i niewoli politycznej Ojczyzny.

W roku 1855 dzień święta Błogosławio­nej Bronisławy przeniesiono z dnia 3 na l września i tak jest po dzień dzisiejszy.

Po beatyfikacji Błogosławionej Bronisła­wy, a zwłaszcza w XX wieku, rozszerzyło się grono Jej czcicieli wdzięcznych za nowy przypływ łask. Siedemsetną rocznicę śmierci Błogosławionej Bronisławy w 1959 roku ob­chodziła cała Polska.

W Krakowie na Zwierzyńcu przy grobie bł. Bronisławy w kościele ss. Norbertanek liczni wierni w każdy wtorek uczestniczą w nieustającej nowennie. Są składane prośby i podziękowania.

W roku 1981 odbyły się sympozja nauko­we, na których rozważano dzieła kultu Bło­gosławionej i możliwości przeprowadzenia uroczystej kanonizacji.

Jest faktem niezaprzeczalnym, że ko­ścielny kult Błogosławionej Bronisławy cią­gle jest żywy, istnieje stałe zapotrzebowanie na wiadomości o Niej i wiele osób otrzymuje na chrzcie świętym (nie tylko w Kamieniu Śląskim) Jej imię, dalej popularne w Polsce i na emigracji.

Jadwiga Lipińska