1884 r. - Dyrekcja Górażdżańsko-Gogolińskich Wapienników zwróciła się do Przełożonej Sióstr św. Karola Boremeusza w Strzebnicy o oddelegowanie sióstr do Gogolina celem rozto­czenia opieki nad pracownikami tychże Zakładów, jak i ich ro­dzin oraz wszystkich pozostałych mieszkańców. Do Gogolina przybyły dwie siostry, jedna do niesienia opieki zdrowotnej, druga zaś siostra miała za zadanie organizowanie opieki i wy­chowania dzieci w wieku przedszkolnym. Do dyspozycji sióstr oddano mały i ubogi domek.

1885 r. - Zakłady utworzyły przedszkole. W maju tegoż roku przy­była jeszcze trzecia siostra.

1889 r. - Zakupiono parcelę pod budowę szpitala. Szpital budo­wano przy wydatnej pomocy Zakładów Wapienniczych i w tym też roku oddano go do użytku. Siostry sprawowały opiekę nad chorymi mając do pomocy dr Hampela, który aż do swojej śmierci (1940 r.) by ordynatorem tegoż szpitala.

1902 r. - Rozpoczęto budowę przedszkola.

1919 r. - Siostry nabyły ziemię (około 9 mórg), na której gospodarzą.

1926 r. - Przystąpiono do rozbudowy szpitala.

1927 r. - Rozbudowany szpital dysponuje 50 łóżkami. 1926-1932 r. - Siostry prowadziły szkołę przygotowania do życia

dla dziewcząt w wieku pozaszkolnym. 1942 r. - Szpital został przeznaczony na szpital wojskowy (na 150 łóżek). Dla ludności cywilnej pozostawiono 25 łóżek. Ordy­natorem był dr Hudalla. Prawie codziennie odbywały się ope­racje, prześwietlenia jak też inne badania medyczne. 21.01.1945 r. - Wojska radzieckie wkroczyły do Gogolina i zajęły szpital. Siostry niosły pomoc medyczną w szpitalu, jak i poza nim. W miarę potrzeb i możliwości przeprowadzano konieczne operacje i zabiegi. Po ośmiu dniach siostry zostały zwolnione ze szpitala i ewakuowały się do Strzelec Opolskich. 25.03.1945 r. -,/.../Mogłyśmy znów powrócić do Gogolina. woj­ska radzieckie opuściły szpilat'.

1945 r. - W połowie lipca dr Czesław Czosnykowski przeprowa­dził wizytację tutejszego szpitala. Zaraz potem objął jego kie­rownictwo.

1945 r. - „/.../Sytuacja materialna trochę się polepsza dzięki wprowadzeniu kartek żywnościowych. Z Urzędu Wojewódzkie­go w Katowicach otrzymałyśmy wielokrotnie przydziały płótna, medykamentów. Tym samym możemy chorym zabezpieczyć w miarę możliwe warunki'.

06.1947 r. - Ordynator tutejszego szpitala dr Hudalla powrócił do Gogolina i natychmiast przystąpił do pracy. W szpitalu znajdu­je się 60 obłożnie chorych. Prawie codziennie przeprowadza się wszelakie operacje. Ilość łóżek jest stanowczo za mała w stosunku do potrzeb.

1947 r. - Rozpoczęta przed wojną budowa sąsiedniego budynku została zabezpieczona dachem. Zakończenie budowy przewi­duje się w roku 1948. Budynek ma być przeznaczony na od­dział szpitalny.

1961 r. - „/.../Styczeń. Nadciągają ciężkie chmury. Kierownik Wy­działu Zdrowia z Opola wizytował nasz szpital. Zarządził usu­nięcie kaplicy, jak też wszystkich krzyży oraz obrazów świę­tych z pomieszczeń szpitalnych. Oświadczył też z wielką bru­talnością, że „każdy, kto się nie podporządkuje lub sprzeciwi jego poleceniom, będzie natychmiast wyrzucony na ulicę, na­wet gdyby był konającym" (dotyczyło to oczywiście pacjen­tów). Dyrektor szpitala dał natychmiastowy rozkaz wykonania tychże poleceń. Wszystkie siostry, jak i personel sprzeciwiły się temu rozkazowi i powiedziały, że można je zwolnić, ale te­go nie uczynią. Wobec tego pan dyrektor zawołał bezbożną osobę z tutejszego Ośrodka Zdrowia, która usunęła wszystkie krzyże i obrazy. Ten dzień jest dla nas sióstr drugim „Wielkim Piątkiem'.

W następnych miesiącach rozpoczął się okres nieustających szy­kan wobec sióstr i wiele stron można by na ten temat napisać. Przedstawiłem tylko urywek kroniki, abyśmy lepiej zrozumieli, ile mamy naszym siostrom do zawdzięczenia. Nie przytoczyłem ani jednego zapisu dotyczącego Ich życia za­konnego, ale zaświadczam, że całe 100-lecie pobytu sióstr w Gogolinie wypełnione było troską o powołania, modlitwą, miłością i miłosierdziem. Czyńmy więc wszystko, aby mogły zapisać następne stulecie (i dalsze) w naszej Parafii.

J. L,

Sto lat Łask, miłości i  miłosierdzia.

Kiedy sto lat temu w roku 1895 przybyły do Gogolina pier­wsze siostry z zakonu św. Karola Boremeusza, zaczęła się „nowa era" Gogolina. Przybyły do nas na osobiste zaproszenie dyrekcji Zakładów Wapienniczych „Gogolin-Górażdże".

Bezpośrednio po przybyciu zabrały się do organizowania opieki medycznej w tutejszym środowisku i rozpoczęły budowę szpitala, a także kostnicy. Szyb­ko też zorganizowały wychowa­nie przedszkolne miejscowych dzieci. Opiekowały się chorymi w domu, pomagały młodym matkom. Zawsze były tam, gdzie ich obecność i pomoc były po­trzebne

Owoce ich pracy dał nam Bóg poznać szybko, bo już w roku 1899 oddały do użytku szpital, a nieco później kostnicę i przedszkole.

Opieka i pomoc sióstr były wszędzie widoczne i przez wszy­stkich serdecznie przyjmowane i akceptowane. Obejmowały też coraz to większy zakres. Siostry zorganizowały np. przygotowa­nie do życia młodzieży żeńskiej, szczególnie w zakresie pełnienia roli przyszłej matki i żony.

Dość szybko okazało się, że wybudowany szpital nie był w stanie sprostać potrzebom. Przy­stąpiły więc do jego rozbudowy i w roku 1927 dysponował on już 50 łóżkami. Siostry opiekowały się coraz to większą ilością cho­rych, wspierając ich także mod­litwą. Już nikt nie mógł sobie wyobrazić życia w Gogolinie bez sióstr boremeuszek.

Przyszła wojna, a z nią wszy­stkie jej okropności. Ludność cy­wilna ucierpiała wiele, siostry jednak niewspółmiernie więcej. Musiały oddać szpital, który sa­me wybudowały, zwolniono je z pracy, poniewierano i szykano­wano. Mogły nas wtedy opuścić, dla swojego dobra i wygody. Nie zrobiły jednak tego i pozostały w Gogolinie, niosąc nam w tych ;

ciężkich czasach swoje miłosierdzie i serce. Gogolinianie zaś od­płacali się siostrom wspomaga- ' jąć je w szczególności żywno­ścią, o którą tak było ciężko w ,;

tamtych czasach,  Siostry z zakonu św. Borejmeusza przez całe sto lat niosły nam i nadal niosą bezinteresową na pomoc na każdy m kroku, i nie  ma w Gogolinie rodziny, która nie miałaby długu wdzięczności wobec Nich. Nie jest przypad­kiem, że ostatnie chwile swojego życia proboszcz tutejszej parafii ks. Stanisław Schulz spędził właśnie w domu naszych sióstr. Jeszcze za życia mawiał: -„Idam do naszych sióstr". Tam też, wspierany ich modlitwą, od­szedł do wieczności.

Kiedy zwróciłem się do sióstr o udostępnienie materiałów o ich działalności przez owe sto lat, okazało się, że jest lego zaledwie kilkanaście stron. Widzimy więc, że zapisały swój pobyt u nas przede wszystkim opieką nad chorymi i starymi, wycho­waniem młodzieży, dobrym przykładem, modlitwą i ciężką pracą na swoim małym gospo­darstwie rolnym.

Wiem, że wszystko, co tu spi­sałem, jest niewspółmierne do tego co Warn zawdzięczamy. Bóg dobry i miłosierny zapisał Warn to jednak w księdze miło­sierdzia. W tej księdze Wasze dobre uczynki zapisane są na wielu stronach.

W imieniu wszystkich Gogolinian dziękuję Warn za STO LAT ŁASK, MIŁOŚCI, MIŁO­SIERDZIA, DOBROCI, CIĘŻ­KIEJ PRACY I MODLITWY.

Jerzy Lipka