Położona md Odrą. Przy drodze z Otmętu do Opola, wioska Chorula została po raz pierwszy wzmiankowana pod taka nazwa około 1300 roku.

Wówczas to wioska ta została odnotowana w „Księdze uposażeń biskupów wrocławskich" („Liber fundattonis epkkopatus Vratislawienils”) z racji) uiszczania dziesięci­ny o wartości 5 grzywien. Wysokość tego świadczenia zdaniem historyków pozwali na wyciągniecie wniosku, że około 1300 roku Chorula liczyła około 20 gospodarzy. Ta pierwsza wzmianka nie oznacza jednak, że dopiero wtedy powstała osada. Bardzo bogate znaleziska archeologiczne z terenu Choruli do­wodzą bowiem występowania tu nieprzerwanego ciągu osadniczego praktycz­nie już od VII wieku. Badający dzieje osadnictwa w księstwie opolskim we wczesnym średniowieczu prof. Idzi Panic jako przybliżony czas powstania osa­dy w przypadku Choruli podaje zaś X wiek.

W zwitku z prowadzonymi na terenie Choruli badaniami archeologicznymi jako ciekawostka można podać, że w latach 1925 - 1929 zlokalizowano tutaj cmentarzysko kultury łużyckiej. Odkryto łącznic 239 grobów ciałopalnych sprzed 25 wieków. Natomiast przy drodze w kierunku Malni znaleziono pozo­stałości po osadzie kultury łużyckiej. Znaleziska przekazano do muzeum w Bytomiu.

Druga wzmianka w średniowiecznych dokumentach dotycząca Choruli zwią­zana jest z kościołem św. Krzyża w Opolu. Z historii tego kościoła dowiaduje­my się. że w 1306 roku pełnili przy nim służbę dwaj zakrystianie, którym na utrzymanie biskup darował przysługującą mu dziesięcinę z Choruli. Dziesięci­na ta była płacona przez kilka stuleci na utrzymanie opolskich zakrystian wzglę­dnie dzwonników. Wyraźnie ten fakt potwierdzał dokument z 1531 roku. Zniesienie tego obowiązku prawdopodobnie nastąpiło dopiero w roku 1810 w momencie sekulary­zacji dóbr kościelnych. Pierwszym znanym właścicielem Choruli był Thomas Chorula. Zo­stał on wymieniony w dokumencie księcia opolskiego Bolka w 1412 roku. Natomiast w dokumencie księcia opolskiego i strzeleckiego Bernarda z 1442 roku został wymie­niony Janke Chorulinsky z Drazenicz. Ta ostatnia wzmianka oznacza. że wspomniany Janke musiał posia­dać równocześnie lub nieco wcze­śniej również wieś Drazcnicz. Z treści jednego z dokumentów księcia Mikołaja z 1447 roku wynika, że Hannos z Choruli oświadczył, że winien jest Januschowi z Szeraw 60 marek, które ma zapłacić za rok w dniu św. Michała. Jeżeli by się z tego obowiązku nie wywiązał to bidzie zobowiązany płacić należność wraz z odsetkami. W dokumencie określono dodatkowe ter­miny płatności, których niedotrzymanie dawało prawo Januschowi do zajęcia w Choruli tego wszystkiego, co wcześniej sprzedał, a co w momencie wysta­wienia dokumentu posiadali Hannos i jego brat. Później wioska Chorula należała do Friedricha Choruli wymienionego jako świadek w dokumentach z 1521 roku oraz z lat 1525 -1526. W 1525 roku niejaki Mathuss Chorula kupił wójtostwo w Prudniku oraz cześć wioski „Jassen" od Girzyka" (Jerzego) Wrbensky. Już jednak w roku następnym sprzedał to wój­tostwo rycerzowi Frydrychowi Unwirde i jego spadkobiercom. Z roku 1538 pochodzi kilka informacji dotyczących załatwienia spraw spadko­wych przez właścicieli wioski określanych nazwiskiem Chorula. W następ­stwie tego cała wioska Chorula znalazła się w rękach właściciela o imieniu Władysław (Wladislaus). Jego siostra Margarrth będąca zoną Bernarda Wysockiego (zapewne właściciela Wysokiej) została wymieniona w 1540 roku w dokumencie dotyczącym Zębowic koło Olesna. Została wtedy wymieniona jako „Marussa Chorulowna" a dokument dotyczy kupna dla niej i jej dzieci wioski Zebowice. Sprzedającym był Peter Ogonek.

W dokumencie z 1615 roku dotyczącym młyna w Straduni występuje jako świadek szlachetnie urodzony Ladislaus Dobrsicz z Plawy na Choruli. Był wiec on nowym właścicielem Choruli. Kolejnym zaś był przedstawiciel tego samego rodu noszący imię Jan. W sprawozdaniu z wizytacji kościoła w Otmęcie z 1679 roku odnotowano, że mieszkańcy Choruli („Chorul") należący wówczas do tej parafii, przekazuje proboszczowi pewna ilość owsa. To świadczenie istniało wiec chyba obok dzie­sięciny która była przekazywana do Opola.

W 1783 roku Chorula liczyła 115 mieszkańców. Wymieniono wówczas w tej wiosce 12 gospodarzy, 16 zagrodników oraz kilku chałupników. W Choruli znajdował się wtedy młyn wiatrakowy. W tym okresie obszar dworski wraz z folwarkiem należał do baronówny von Larisch.

Z wydanej we Wrocławiu w 1845 roku topografii Śląska wynika, że Chorula wymieniona jako „Chorulla",.Choruła", liczyła wtedy 258 mieszkańców. Za­budowę wioski stanowiło 28 domów, zamek, folwark, wiatrak i piec wapienni­czy. Za wioską znajdował się kamieniołom, z którego pozyskiwany kamień wapienny przewożono m.in. barkami rzeką Odrą. Na Odrze znajdował się prze­wóz dla ludzi i furmanek. Z Choruą był związany folwark Daleki. Poczta dla Choruli znajdowała się wtedy w Krapkowicach. Do lat cztrdziestych XIX wieku dobra dworskie w Choruli należały do rodu von Strachwitz. Później na krótki czas pojawia się też jako właściciel lub dzierżawca .Oberamtmann Joseph Engel". Natomiast od 1844 roku aż do II wojny światowej dobra dwor­skie były własnością rodziny Reil.

Liczba mieszkańców Choruli systematycznie rosła i w 1855 roku wynosiła 295, w roku 1861 - 310 (w tym 22 ewangelików), w 1910 roku – 414, a w 1950 roku wynosił 474 osoby. W roku 1995 Chorula liczyła 631 mieszkań­ców.

W przeszłości centralnym punktem Choruli był zamek, który do roku 1945 należał do rodu Reil. Budowla ta miała pochodzić z 1684 roku. Obok zamku znajdował się park krajobrazowy, w którym rosło sze­reg rzadkich sprowadzanych z da­leka drzew. W 1945 roku zamek zo­stał podpalony, jednakże część bu­dowli szczęśliwie przetrwała. Przez kilkadziesiąt lat stały, więc jeszcze mury. Można było tutaj zobaczyć m.in. zabytkowe sklepienia krzyżo­we z XVII wieku. Ruiny zamku w Choruli były wpisane do katalogu zabytków województwa opolskie­go. Około 20 lat temu wszystko zostało jednak zrównane z ziemią. Zasypano też wiejski staw. Aktualnie po zamku w Choruli nie pozostało żadnego śladu. Przypominają go jedynie zachowane przedwojenne wiejskie widokówki. Za­mek pozostał też w pamięci starszych mieszkańców, którzy wspominają, że w zamku miało straszyć. Miały też z tego zamku prowadzić podziemne przejścia do Dąbrówki Górnej. Rogowa Opolskiego. Otmętu i Kamienia Śląskiego. W pobliżu miejsca gdzie stał zamek zachowała się jedynie część muru otaczające­go obszar dworski. Widać w nim pozostałości po bocznej bramie, przez którą prowadziło przejście do zamkowej kuchni. W murze są także widoczne dwa zakratowane okna. Pomiędzy nimi widać wyraźnie krzyż z cegieł. To miejsce do dzisiaj jest otoczone tajemnica.

Przez kilkaset lat Chorula należała do parafii w Otmęcic. Gdy w 1925 roku została utworzona parafia Kąty Opolskie to oprócz Przywór Opolskich włą­czono do niej Chorulę. W centrum Choruli od dawna jednak znajduje się kaplica dzwonnica pod wezwaniem św. Trójcy, a obok niej usytuowany jest nie­wielki cmentarz. W latach 1983 -1985 przy ul. Gogolińskiej w Choruli zbudo­wano kościół pod wezwaniem św. Trójcy. Odnotować należy, że kamień wę­gielny został poświęcony w dniu 26 czerwca 1983 roku przez kardynała Josepha Ratzingera z Rzymu oraz biskupa ordynariusza Alfonsa Nossola. Do 1818 roku Chorula należała do powiatu opolskiego, potem do strzeleckiego, a od 1956 roku do momentu likwidacji powiatów do krapkowickiego. Od  1973 roku Chorula należy do gminy Gogolin.

Józef Szulc