Wojewódzkie wła­dze kulturalne Opol­szczyzny dużą uwa­gę poświęcają kul­turze  ludowej.

Wspomagają pomocą merytoryczną i finansową organi­zatorów imprez fol­klorystycznych i kierowników zespołów artystycznych. Pomoc ta i partnerskie współ­działanie zaowocowały m.in. pięknie rozwija­jącym się Opolskim Świętem Pieśni Ludo­wej, którego finał  co dwa lata ma miejsce w Gogolinie, mieście Ka­rolinki. „Estrady fol­kloru" i ich finał w Gogolinie są udaną ar­tystyczną manifestacją opolskich chórów, kapel, zespołów pieśni i tańca, gawędzia­rzy, zespołów wokalnych o ludowym ro­dowodzie.

Od 1992 roku, co dwa lata na przemian z Opolskim Świętem Pieśni Ludowej, odby­wa się również Wo­jewódzki Przegląd Amatorskiej Twór­czości Artystycznej, zwany popularnie „Wiatrakami", gdyż ich wojewódzki fi­nał odbywa się w skansenie w Opolu -Bierkowicach pod zabytkowymi wia­trakami.

„Wiatraki" mielą kulturalne ziarno w róż­nych miejscowościach Opolszczyzny, przyczyniając się do kulturalnego ożywie­nia małych ojczyzn. I tak 2 czerwca prze­gląd małych zespołów wokalnych, wokalno-muzycznych, kapel i gawędziarzy odbył się w Tarnowie Opolskim, 8 czerwca Kędziierzyn-Koźle gościł zespoły pieśni i tań­ca, a 22 i 23 czerwca w Gogolinie prezen­towały się orkiestry dęte.

Laureaci tych przeglądów wystąpili 30 czerwca na Ryn­ku w Opolu, zamykając piękną artystycz­ną klamrą Dni Opola.

Tadeusz Soroczyński

„Wiatraki '96" - III Wojewódzki Przegląd Ama­torskiej Twórczości Artystycznej, zorganizowa­ny, tak jak i poprzednie dwie odsłony - przez Opolskie Towarzystwo Kulturalno-Oświatowe  wyraźnie stoją w dobrym wietrze: po udanych imprezach w Tarnowie Opolskim oraz Kędzierzynie-Koźlu, gdzie posłuchać i zobaczyć moż­na było najlepsze zespoły wokalne, zespoły pie­śni i tańca oraz gawędzierzy Śląska Opolskie­go, w ostatnią sobotę i niedzielę (22 i 23 czerw­ca br - dop. red.) zaprezentowały się orkiestry dęte naszego regionu. Tym razem rolę gospo­darza przyjęli gogolinianie, włączając ten kon­kurs do kalendarza swoich Dni Gogolina.

A w Gogolinie było, jak to w Gogolinie od paru lat bywa regułą i zasadą: bardzo gościnnie, bar­dzo uroczyście, bardzo sprawnie i - bardzo swoj­sko. Burmistrzowie Gogolina, Norbert Urbaniec i Joachim Wojtala, oraz przewodniczący Rady Miejskiej, Eryk Borończyk, potrafią przy wszel­kich takich uroczystościach być obecni jako go­spodarze niemalowani. Także w pogodę taką, jaką mieliśmy w tamtych dniach - zimną i de­szczową - w Gogolinie zapobiegliwie czekał ogromny namiot, pod którym, poza kapelami, może zasiąść na ławach, przy stołach, co naj­mniej dwa tysiące ludzi.

I tylu też co najmniej popisom orkiestrowym się przysłuchiwało. A przed taką widownią to się już wie, dla kogo się gra, po co się gra i - co się gra! Przed taką też widownią organizatorzy mogli zawiesić na ścianie namiotu stosowną a zna­mienną sentencję: „Muzyka najwyższej miary nie potrzebuje być nowa, przeciwnie: działa tym sil­niej, im jest starsza, im bardziej do niej przywy­kliśmy".

W tej demonstrowanej sentencji wyczuć moż­na było, oczywiście, i obronę tego dętego gra­nia - właśnie przed ową „dętością", jaką w swo­im drugim znaczeniu słowo to określa zdarze­nia napuszone, nadęte i próżne. (Pamiętny prze­bój jednego z opolskich festiwali polskiej piosenki o orkiestrach dętych, w których „jest jakaś siła" -to hasłowe zawołanie w Gogolinie się też poja­wiło - z wyraźnym przecież przymrużeniem oka kwitował dziadka dmącego w puzon pod balko­nem! Ale przebój ten na wiele lat przebojem po­został - choćby tylko dla potrzeby na pół żarto­bliwego, na pół nostalgiczno-sentymentalnego „wyluzowania się").

W tym przeglądzie w Gogolinie - w przeglą­dzie amatorskiej twórczości artystycznej - taki autoironiczny dystans byłby jednak... dysonan­sem. Co prawda, za konferansjerską przesadę przyjąłem stwierdzenie, że orkiestry dęte to dusza kultury śląskiej. Ale kontekst, jaki dla tego na­strojowego twierdzenia przywołano - wielopokoleniowe tradycje takiego muzykowania na Śląsku - wskazuje na rzeczywiste miary tego kulturowe­go fenomenu.

Bo też w tych tradycjach - jeszcze w pamięci najstarszego żyjącego pokolenia- takich orkiestr w każdym miasteczku było po kilka i niemal w co drugiej wsi także jakąś spotkać można było. Muzykowały do tańca i do różańca, na weselach i na pogrzebach, w święta państwowe i w święta kościelne, nade wszystko zaś w święta swojskie.

Szczątki z tego dzisiaj pozostały - wszędzie powłaziła wazelinowa muzyka mechaniczna, a dla tych, którzy mimo wszystko chcieliby przy swoim pozostać, za drogie stało się takie muzykowanie. Kto wysupła na tych amatorów potrzebne grosiki z ciasno dzisiaj zawiązywanej sakiewki? Tym bardziej radowała w Gogolinie obecność orkiestr także młodzieżo­wych - jakby za nic mających aktualne obyczajowe i finansowe niepogo­dy.

Ja się radowałem.