Zakończenie II wojny światowej w maju 1945 roku spowodowało, szczególnie na terenach pol­skich, masowe przemieszczanie się ludności.

Trwała ucieczka i repatriacja ludności polskiej z kresów wschodnich na ziemie zachodnie; do Polski powracała też fala rodaków, wywiezionych w czasie wojny na przymusowe roboty do Nie­miec.

Wśród powracających z zachodu był również dwudziestoletni mężczyzna Augustyn Gurgul, wywieziony w styczniu 1942 roku z terenu byłe­go województwa krakowskiego, jako niespełna siedemnastoletni chłopiec.

Już w styczniu 1946 roku, jako już dorosły mło­dy człowiek, wyjeżdża z rodzinnych stron na Śląsk Opolski szukać swojej szansy na życie. Pierwsze zadanie to zdobycie zawodu. Osiąga to przez ukoń­czenie Gimnazjum Przemysłowego w Opolu.

W roku 1950, zachęcony przez szkolnego ko­legę, podejmuje pracę w Zakładzie Wapienniczym „Otmęt". Spotyka się tutaj z wielką życzliwością ze strony kierownictwa i współpracowników. Wkrótce otrzymuje przyrzeczenie pomocy w przy­dziale i urządzeniu mieszkania.

Z dniem 1 stycznia 1952 roku, w wyniku reor­ganizacji w przemyśle wapienniczym, powołane zostaje przedsiębiorstwo pod nazwą „Zakłady Przemysłu Wapienniczego „Górażdże" z siedzi­bą w Górażdżach, w skład którego wchodzi Za­kład Wapienniczy „Otmęt". W nowopowołanym przedsiębiorstwie kierownictwo Zakładów powie­rza mu coraz to odpowiedzialniejsze w procesie produkcyjnym zadania. Otrzymuje też przyrzeczo­ne uprzednio mieszkanie w nowym budownictwie. Zakłada rodzinę. Teraz już wie, że tu jest jego miejsce na ziemi.

Zwiększone obowiązki zawodowe wymagają uzupełnienia wiedzy z tego zakresu. Podejmuje więc zaocznie naukę w Technikum Budowlanych Materiałów Wiążących w Opolu, które kończy z wynikiem pozytywnym.

Wzrastające zapotrzebowanie na produkowa­ne wyroby budowlane oraz potrzeby rozwijających się innych gałęzi przemysłu wymagają szybkiej intensyfikacji produkcji. Znaczny udział w roz­wiązywaniu problemów z tym związanych ma rozwijający się ruch racjonalizatorski.

Rozwój różnych form wypoczynku po pracy, m.in. sportu amatorskiego, działalność kulturalno-oświatowa Zakładowego Klubu Fabrycznego wywierają pozytywny wpływ intregracyjny zało­gi. Nie kwestionowana pracowitość i sumienność w pracy całej załogi w powiązaniu z bazą surow­cową wpłynęła niewątpliwie na podjętą przez Zjednoczenie Przemysłu Wapienniczego w Kra­kowie decyzję o lokalizacji w latach 50-tych zna­czących inwestycji, modernizacji i rozbudowy Zakładów Wapienniczych w Górażdżach. Dzia­łania inwestycyjne, oprócz wzrostu ilościowego produkcji i uruchomienia produkcji nowych wy­robów, przynosi również poprawę warunków pra­cy załogi oraz ogólnych warunków bytowych mie­szkańców osiedla. Można stwierdzić, że dla „Górażdży" lata okresu powojennego nie były zupełnie stracone, szczególnie w rozwoju tech­nologii produkcji, jak też w tworzeniu szeroko pojętej infrastruktury cywilizacyjnej. Skromną cegiełkę w osiąganiu tych wyników włożył jej były szef produkcji, a następnie dyrektor Zakładów Wapienniczych, zarazem kierownik ruchu Zakła­du Górniczego, Augustyn Gurgul.

Jego osiągnięcia zawodowe oraz działalność społeczna zostają wysoko ocenione, czego wyra­zem są nadane odznaczenia: Brązowy Krzyż Za­sługi, Złoty Krzyż Zasługi (1967 r), Krzyż Kawa­lerski Orderu Odrodzenia Polski (1972 r.), Złota Odznaka „Zasłużony dla Budownictwa i Przemy­słu Materiałów Budowlanych" (1973 r.), Odzna­ka Honorowa „Zasłużonemu Opolszczyźnie" (1975 r.), Złoty medal „Za zasługi dla pożarnic­twa" (1976 r.), Krzyż Oficerski Orderu Odrodze­nia Polski (1983 r.) oraz szereg odznaczeń i wy­różnień ze strony różnych organizacji, w tym orga­nizacji sportowych.

Kolejną ostatnio zrealizowaną inwestycją, czę­ściowo opartą o bazę złoża wapieni góażdżańskich, jest cementownia „Górażdże" w Choruli. Czym ta inwestycja aktualnie jest dla rozwoju naszej gminy, poza względami ekonomicznymi w produkcji wapna i cementu - myślę, że nikogo nie ma potrzeby przekonywać. O takie rozwiązanie kierownictwo Zakładu Wapienniczego usilnie w ubiegłych latach zabiegało.

Życie jest zbyt krótkie, by zrealizować wszy­stkie zamierzenia. Stan zdrowia niestety zmusza do odejścia z pracy zawodowej w wieku 59 lat na rentę. Dla utrzymania kontaktu społecznego przyj­muje propozycję kandydowania do Rady Narodo­wej w Gogolinie w 1984 roku. Zostaje jej prze­wodniczącym. Funkcję tę pełnił do roku 1989.

Działalność społeczna w Radzie Narodowej nie przynosi jednak określonej satysfakcji. Obo­wiązujące wówczas uregulowania prawne, doty­czące tworzenia budżetu gminy, nie dawały szans na realizację oczekiwań społeczeństwa gminy, szczególnie w dziedzinie inwestycji i remontów.

Aktualnie główna przyjemność pana Au­gustyna - to zajęcia na działce, czytanie bo­gatej i ciekawej codziennej prasy, kibicowa­nie górażdżańskiej piłce nożnej oraz częste spacery leśne wspólnie z żoną, co umożliwia głębszy i swobodniejszy oddech.