Od tragicznej powodzi minęło już ponad dwa miesiące. Do dziś ludzie, którzy na swoje nieszczę­ście mieszkają na terenach, gdzie poczciwa i zwy­kle przyjazna Odra zmieniła się w straszną Odrzycę, budzą się po nocach i na nowo przeżywają koszmar lipcowej powodzi.

Teraz, gdy opadły emocje, gdy po wielkiej wodzie pozostały ślady wysoko na elewacjach domów, i te bardziej złowrogie na ścianach w po­mieszczeniach, które jeszcze niedawno były sy­pialnią czy kuchnią, nastał czas bodajże najtru­dniejszy. Przede wszystkim trzeba pozbierać się psychicznie, wykrzesać z siebie siły nie tylko fi­zyczne. Wszyscy powodzianie mają świadomość, że to właśnie teraz rozpoczyna się dla nich okres egzaminu z odporności, hartu ducha, wiary i nadziei. Ale tak mówią jedynie ci najbardziej od­porni i zdeterminowani, którzy „pozbierali się" najwcześniej.

Józef Lipka z Obrowca do takich właśnie na­leży: - „Straciłem prawie cały dorobek życia. Z meblami uciekałem na strych, bo któż przewidział, że to będzie nadaremne. Woda i tam dotarła. Za­topiło mi kombajn, traktor, maszyny rolnicze... Najważniejsze jednak były zwierzęta a te udało mi się uratować: do sąsiadów wywiozłem ponad 100 świń i kilka krów. To podstawa mojej egzy­stencji" - mówi.

Józef Lipka to młody jeszcze gospodarz. Wie, że sił mu nie zabraknie i prędzej czy później sta­nie na powrót na nogi. - „Mieszkamy z żoną jak Apacze - próbuje żartować. - Ale kombajn jest już na chodzie. Inne maszyny również. Wie pan, pieniądze, te trzy tysiące i 1000 z gminy poszły na zakup zboża. Z mojego pola zostało bowiem coś koło 5%. Wszystkie plony zabrała woda a zwierzęta muszą przecież jeść. Teraz nastał czas odkażania ziemi, wapnowanie powinno wystar­czyć i nowe plony być może będą już w przyszłym roku. Oby tylko państwo wywiązało się ze swo­ich obietnic, bo jak na razie rolnik żadnych kre­dytów preferencyjnych nie może otrzymać. A bez pieniędzy jak stanąć na nogi... Do tej pory poma­gali sąsiedzi, znajomi, rodzina. Ale jak długo tak można żyć...?"

Wszędzie, gdzie to tyl­ko jest możliwe, trwają pra­ce remontowe w budyn­kach, w których woda do­konała zniszczeń. Jerzemu i Antoniemu Gawronom pomaga ekipa RSP. Na ra­zie mieszkają w barakowo­zach. - „Nie jest to wielki komfort, ale mamy przynaj­mniej dach nad głową" -mówią.

Nie każdemu jednak dany jest powrót do swoje­go domu. Walenty Woszczyna, który Odrę zna jak mało kto, też się przeliczył.

U niego w domu woda także była na strychu. Te­raz, na swoim wózku inwalidzkim, podjeżdża do zniszczonego domu, i nie może opanować łez. Czy jeszcze kiedyś tu powróci...?

Woda już opadła, ale o tej powodzi nie pręd­ko zapomnimy. „Odrzyca" zniszczyła dobytek wielu, wielu ludzi, ale największe spustoszenia poczyniła w ludzkich duszach. Aby te rany jak najszybciej się zabliźniły, musimy o nich dalej pamiętać. I pomagać, choćby i dobrym słowem. Ci ludzie muszą wiedzieć, że nie są sami...

szaf