Dawno, dawno temu stał na tym wzniesieniu wspaniały zamek, otoczony wysokim murem. Wejścia do zamku strzegli halabamicy. Właści­ciel zamku był bardzo bogaty: do niego należała cała okolica, jak daleko oko ludzkie sięgało. Sły­nął on również z tego, że był bardzo chciwy, ską­py a także bezlitosny.

Pewnego razu na zamku odbywał się wielki bal. Przez otwarte okna słychać było muzykę, śpiew i wesołe rozmowy biesiadników.

Szedł w tym czasie polną drogą z Zakrzowa do Kamionka stary, wynędzniały żebrak. Miał długą brodę a na sobie stare, podarte ubranie. Szedł boso i podpierał się kosturem. Na plecach niósł sakiewkę.

Od strony Kamionka nadciągały sine chmury burzowe. Co chwilę błyskało i grzmiało. Po chwili grzmot stawał się coraz silniejszy, więc żebrak przyspieszył kroku, bo chciał przed burzą scho­wać się w zamku.

Kiedy znużony stanął przed bramą zamku za­trzymał go jeden ze strażników. Aby mógł go wpu­ścić do środka musiał na to mieć zgodę właścicie­la. Pan kazał przyprowadzić żebraka i przedsta­wić go sobie. Kiedy zobaczył odzianego w nędz­ne łachmany żebraka, obdartego, bosego, z długą brodą ogarnęła go furia i nakazał wyrzucić go za bramę i poszczuć psami. Przemoczony i zmęczo­ny żebrak nie spodziewał się takiej postawy bo­gacza i rozczarowany i rozżalony zaczął uciekać przed szczekającymi psami.

Nagle zabłysło i prawie natychmiast strasznie huknęło. Piorun uderzył w zamczysko, które ra­zem z murem i stojącymi na nim halabardnikami zapadło się pod ziemię. Po wielkim zamczysku pozostały tylko porozrzu­cane od zachodniej stro­ny głazy i kamienie.

Po pewnym czasie w pobliskim lesie, niedale­ko wzniesienia, które na­zwano „szpicą", zaczęto widywać „Białą panią" i dużego psa, który w py­sku niósł klucze.

Któregoś dnia mie­szkanka Kamienia Śląskiego, pani Juraszek, zbie­rała w pobliżu Zakrzowskicj Szpicy jagody. Było koło południa, bo słonko mocno przygrzewało, kiedy pani Juraszek nazbierała już pełną konew­kę jagód i zamierzała iść do domu, gdy nagle, ni stąd, ni zowąd, pojawiła się tuż przed nią „Biała pani" a obok niej stał duży pies z kluczami w py­sku, Pani Juraszek tak bardzo się przestraszyła, że jak najszybciej chciała uciekać z lasu, lecz „Biała pani" zagrodziła jej drogę i odezwała się łagodnym głosem: - „Nie bój się, wysłuchaj mnie, bo tylko ty możesz mnie wybawić. Przysięgnij, że spełnisz moją prośbę i moje życzenia, a ja ci zdradzę wielką tajemnicę".

Pani Juraszek nie chciała wziąć na siebie żad­nego obowiązku, bo była już stara i schorowana i na wiele już nie było jej stać.

„Biała pani" powiedziała wtedy: -"Jeśli chcesz uczynić twojemu bliźniemu coś dobrego, to speł­nij moją prośbę, bo ty jesteś jeszcze w stanie ją wykonać".

Pani Juraszek ze zmieszaniem patrzyła w jej pogodną twarz i smutne oczy i nie mogła odmówić tej prośby i zgodziła się na wszystko.

Wtedy „Biała pani" mówiła dalej: - „Przychodź tu na górkę każdej nocy o godzinie dwudziestej czwartej, czyli o północy, i błagaj o moje i moje­go męża przebaczenie u Pana Boga. Przychodź tak długo, aż ci zdradzę wielką tajemnicę".

Od tego czasu pani Juraszek każdej nocy cho­dziła na „Szpicę", gdzie gorąco się modliła i pro­siła Pana Boga o przebaczenie. Po kilkudziesię­ciu jednak dniach już jej się nie chciało wędro­wać na to wzniesienie i położyła się spać do łóż­ka. Przed północą poczuła, że ktoś ściąga pierzy­nę z jej łóżka. Kiedy chciała j ą przytrzymać usły­szała w izbie groźne warczenie psa. Wstała więc szybko i zaświeciła świecę ale w pobliżu nie było już nikogo. Szybko się ubrała i w pośpiechu udała się na wskazane miejsce. Po trzech tygodniach o północy znowu pojawiła się „Biała pani" i tak po­wiedziała - „Dziękuję ci za modlitwy, dzięki którym zostałam zbawiona z przekleństwa. A te­raz zdradzę ci wielką tajemnicę", l podała pani Juraszek dokładną datę jej śmierci. Równo rok później, w zapowiedzianym dniu, pani Juraszek zmarła.

Psa z kluczami w pysku widywano dalej w le­sie. Pewnego razu psa spotkał ówczesny leśniczy, pan Jarosz. Nie wiedząc, co to za psisko wałęsa się po lesie, załadował strzelbę i wypalił. Kiedy spostrzegł, że kula odbiła się od psa nie czyniąc mu żadnej krzywdy, leśniczy szybko uciekł jak najdalej. Od tego czasu już nigdy tego psa nie widziano w tym lesie.

Rafat Zając