Parafia w Otmęcie była rozległa. Oprócz Otmętu obejmowała także Karłubiec, Gogolin, Malnię i Chorulę, a od 1776 roku również kolonię Odrowąż. Obok kościoła w Otmęcie, w najbliższej okolicy, po prawej stronie Odry, najwcześniej zostały wzmiankowane kościoły w Kamieniu Śląskim, Żyrowej, Tarnowie Opolskim i Jasionej. Sąsiadująca z parafią otmęcką parafia pod wezwaniem św. Marii Magdaleny w Jasionej również była bardzo duża. Z czasem oprócz Jasionej objęta następujące wioski: Obrowiec, Krępnę, Rozwadze, Żyrowę, Oleszkę, Zakrzów, Dąbrówkę oraz leżące w granicach obecnego miasta Gogolina trzy części: Strzebniów, Wygodę i Podbór. Ukształtowany w wiekach XIII i XIV podział na parafie w naszej okolicy przetrwał z niewielkimi korektami aż do początku XX wieku. Trzeba jednak pamiętać, że w międzyczasie przez 80 lat, od 1558 roku do 1638 roku, kościół w Otmęcie był w rękach protestantów. Po kilkusetletniej przerwie pierwszym całkowicie nowym kościołem, jaki zbudowano w naszej okolicy, był kościół pod wezwaniem św. Jana Chrzciciela w Obrowcu. Pomimo wielu trudności, dzięki swemu uporowi i ofiarności, mieszkańcy tej niewielkiej wioski w latach 1869-1884 zbudowali duży nowoczesny kościół.
Gogolin przez kilkaset lat był niewielką rolniczą osadą. W 1783 roku liczył zaledwie 312 mieszkańców. Rozwój przemysłu wapienniczego oraz uruchomienie w roku 1845 linii kolejowej spowodowało znaczący wzrost liczby mieszkańców. Zaczęli także przybywać Żydzi, dla których magnesem było usytuowanie w Gogolinie dworca kolejowego, co stwarzało możliwość prowadzenia interesów. O ile w 1845 roku Gogolin liczył 796 mieszkańców, to w 1855 roku liczba ta wzrosła do 1362 a w 1861 roku do 1533. W
późniejszych latach nadal liczba mieszkańców Gogolina wzrastała. W 1887 roku wśród mieszkańców Gogolina było 2324 katolików, 152 protestantów i 76 Żydów. Stanowili więc mieszkańcy Gogolina społeczność wielowyznaniową, ale żyjącą w pełnej zgodzie i we wzajemnej tolerancji. Poszczególne wspólnoty religijne miały swoje miejsca modlitwy.
Pamiętać należy, że najstarszą część Gogolina, czyli tzw. "Stary Gogolin", stanowiły kiedyś zabudowania usytuowane wzdłuż dzisiejszej ulicy Strzeleckiej, począwszy od ulic Kościelnej i Chrobrego w stronę Strzelec Opolskich. Zewnętrznym wyrazem wiary mieszkańców była nieistniejąca już dzisiaj kaplica stojąca w środku wioski, w miejscu dzisiejszego sklepu w rejonie tzw. "Rolnika". W kaplicy czczono figurę św. Jana Nepomucena. Wisiał tam również pamiątkowy krzyż, który wyrzeźbił Jakub Porada. Kaplica miała legendami osnuty własny dzwon. Ostatnim dzwonnikiem był Tomasz Bankosz. Oprócz tej kaplicy w Gogolinie była też druga kaplica przy rozwidleniu dróg do Strzelec Opolskich i Strzebniowa, obok posesji rodziny Komandzik.
Patronem dawnego Gogolina byt patron rolników św. Urban. Od niepamiętnych czasów obchodzono jego święto w dniu 25 maja poprzez organizowanie uroczystej procesji.
Idea budowy kościoła w Gogolinie wykrystalizowała się na początku lat 90-tych XIX wieku. Podejmując zamiar budowy kościoła mieszkańcy Gogolina powołali komitet budowy. Podkreślić trzeba aktywną rolę w tym okresie zasłużonego dla Gogolina lekarza dr Brunona Hampel, który był jednym z inicjatorów budowy i duszą komitetu. W liście skierowanym do kardynała wrocławskiego Koppa Komitet Budowy Kościoła, prosząc o wyrażenie zgody na rozpoczęcie budowy, swą prośbę uzasadnił m.in. w sposób następujący: "(...) bo nawet protestanci i Żydzi mają w Gogolinie swoje miejsca modlitwy".
Początkowo zamierzano zbudować kościół na obecnym terenie kościelnym, który nieodpłatnie chciały przekazać Zakłady Wapiennicze. W tym miejscu był staw i nieużytki. Ówczesny proboszcz otmęcki ks. Schóbel proponował jednak budowę kościoła w innym miejscu, gdyż uważał, że hałas dochodzący z pobliskiej fabryki będzie przeszkadzał nabożeństwom. Rozważano wtedy możliwość zakupu niezabudowanego jeszcze wtedy terenu po drugiej stronie ulicy. Rozmowy na temat zakupu tego terenu przeciągały się, a w międzyczasie pod wpływem m.in. listu kardynała Koppa z dnia 16 listopada 1893 roku ustalono ostatecznie miejsce budowy świątyni. Wówczas podjęto dalsze starania zmierzające do realizacji wytyczonego przez gogolinian celu. Projekt techniczny kościoła w Gogolinie opracował architekt Kugler z Opola.
Dokładnie 100 lat temu, w uroczystość patrona Gogolina św. Urbana w dniu 25 maja 1899 roku, proboszcz otmęcki Schóbel uroczyście poświęcił kamień węgielny nowo powstającej świątyni.
Prace budowlane przebiegały szybko. Godne podkreślenia jest zaangażowanie przy budowie gogolińskich gospodarzy i pracowników Zakładów Wapienniczych. W 1900 roku zakupiono dzwony, które w 1917 roku zostały jednak zabrane na potrzeby wojenne. Dodać należy, że nowe dzwony w 1924 roku zakupił ks. Karol Lange, ale ponownie w 1942 roku trzy z nich zabrano. Po raz trzeci dzwony dla gogolińskiej świątyni zakupił w 1958 roku ks. Stanisław Schulz.
Kościół w Gogolinie został poświęcony w dniu 10 lipca 1901 roku przez proboszcza z Otmętu, który też w tym samym dniu odprawił w nim pierwszą mszę świętą. W skład powstałej jeszcze w 1895 roku pierwszej Rady parafialnej wchodzili: Paweł Czerner, Karol Wittek, Jan Jelito i Waldemar Kubaczek.
Podkreślenia wymaga też fakt, że będąc głęboko przywiązanym do kultu św. Urbana i podejmując starania o własny kościół mieszkańcy Gogolina początkowo postanowili, że będzie to kościół pod wezwaniem tego świętego. Pierwsze dokumenty dotyczące budowy świątyni i powstania nowej parafii wyraźnie wskazują, że miał to być kościół pod wezwaniem św. Urbana. Nawet w roczniku kościelnym diecezji wrocławskiej na 1902 rok jest wymieniony nowo wybudowany kościół pod wezwaniem św. Urbana w Gogolinie. Już jednak niektóre dokumenty z 1903 roku wymieniają kościół w Gogolinie pod wezwaniem Najświętszego Serca Pana Jezusa.
Zmiana wezwania patrona nie osłabia kultu św. Urbana. Jest on nadal patronem Gogolina. W dniu jego święta 25 maja nie wykonuje się prac polowych, a po południu w kościele jest odprawiana uroczysta msza św. w intencji wszystkich parafian. Następnie odbywa się procesja z figurą św. Urbana.
Józef Szulc