Parafia w Otmęcie była rozległa. Oprócz Otmętu obejmowała także Karłubiec, Gogolin, Malnię i Chorulę, a od 1776 roku również kolo­nię Odrowąż. Obok kościoła w Otmęcie, w naj­bliższej okolicy, po prawej stronie Odry, najwcze­śniej zostały wzmiankowane kościoły w Kamie­niu Śląskim, Żyrowej, Tarnowie Opolskim i Jasionej. Sąsiadująca z parafią otmęcką parafia pod wezwaniem św. Marii Magdaleny w Jasionej również była bardzo duża. Z czasem oprócz Jasionej objęta następujące wioski: Obrowiec, Krępnę, Rozwadze, Żyrowę, Oleszkę, Zakrzów, Dąbrówkę oraz leżące w granicach obecnego miasta Gogolina trzy części: Strzebniów, Wygo­dę i Podbór. Ukształtowany w wiekach XIII i XIV podział na parafie w naszej okolicy przetrwał z niewielkimi korektami aż do początku XX wie­ku. Trzeba jednak pamiętać, że w międzycza­sie przez 80 lat, od 1558 roku do 1638 roku, kościół w Otmęcie był w rękach protestantów. Po kilkusetletniej przerwie pierwszym całkowi­cie nowym kościołem, jaki zbudowano w naszej okolicy, był kościół pod wezwaniem św. Jana Chrzciciela w Obrowcu. Pomimo wielu trudno­ści, dzięki swemu uporowi i ofiarności, mieszkań­cy tej niewielkiej wioski w latach 1869-1884 zbu­dowali duży nowoczesny kościół.

Gogolin przez kilkaset lat był niewielką rolni­czą osadą. W 1783 roku liczył zaledwie 312 mie­szkańców. Rozwój przemysłu wapienniczego oraz uruchomienie w roku 1845 linii kolejowej spowodowało znaczący wzrost liczby mieszkań­ców. Zaczęli także przybywać Żydzi, dla których magnesem było usytuowanie w Gogolinie dwor­ca kolejowego, co stwarzało możliwość prowa­dzenia interesów. O ile w 1845 roku Gogolin li­czył 796 mieszkańców, to w 1855 roku liczba ta wzrosła do 1362 a w 1861 roku do 1533. W

późniejszych latach nadal liczba mieszkańców Gogolina wzrastała. W 1887 roku wśród mie­szkańców Gogolina było 2324 katolików, 152 protestantów i 76 Żydów. Stanowili więc mie­szkańcy Gogolina społeczność wielowyznaniową, ale żyjącą w pełnej zgodzie i we wzajemnej tolerancji. Poszczególne wspólnoty religijne mia­ły swoje miejsca modlitwy.

Pamiętać należy, że najstarszą część Gogo­lina, czyli tzw. "Stary Gogolin", stanowiły kiedyś zabudowania usytuowane wzdłuż dzisiejszej uli­cy Strzeleckiej, począwszy od ulic Kościelnej i Chrobrego w stronę Strzelec Opolskich. Zewnę­trznym wyrazem wiary mieszkańców była niei­stniejąca już dzisiaj kaplica stojąca w środku wioski, w miejscu dzisiejszego sklepu w rejonie tzw. "Rolnika". W kaplicy czczono figurę św. Jana Nepomucena. Wisiał tam również pamiątkowy krzyż, który wyrzeźbił Jakub Porada. Kaplica miała legendami osnuty własny dzwon. Ostat­nim dzwonnikiem był Tomasz Bankosz. Oprócz tej kaplicy w Gogolinie była też druga kaplica przy rozwidleniu dróg do Strzelec Opolskich i Strzebniowa, obok posesji rodziny Komandzik.

Patronem dawnego Gogolina byt patron rol­ników św. Urban. Od niepamiętnych czasów ob­chodzono jego święto w dniu 25 maja poprzez organizowanie uroczystej procesji.

Idea budowy kościoła w Gogolinie wykrysta­lizowała się na początku lat 90-tych XIX wieku. Podejmując zamiar budowy kościoła mieszkań­cy Gogolina powołali komitet budowy. Podkre­ślić trzeba aktywną rolę w tym okresie zasłużo­nego dla Gogolina lekarza dr Brunona Hampel, który był jednym z inicjatorów budowy i duszą komitetu. W liście skierowanym do kardynała wrocławskiego Koppa Komitet Budowy Kościo­ła, prosząc o wyrażenie zgody na rozpoczęcie budowy, swą prośbę uzasadnił m.in. w sposób następujący: "(...) bo nawet protestanci i Żydzi mają w Gogolinie swoje miejsca modlitwy".

Początkowo zamierzano zbudować kościół na obecnym terenie kościelnym, który nieodpłatnie chciały przekazać Zakłady Wapiennicze. W tym miejscu był staw i nieużytki. Ówczesny pro­boszcz otmęcki ks. Schóbel proponował jednak budowę kościoła w innym miejscu, gdyż uwa­żał, że hałas do­chodzący z pobli­skiej fabryki bę­dzie przeszkadzał nabożeństwom. Rozważano wtedy możliwość zakupu niezabudowanego jeszcze wtedy te­renu po drugiej stronie ulicy. Roz­mowy na temat zakupu tego tere­nu przeciągały się, a w międzyczasie pod   wpływem m.in. listu kardy­nała Koppa z dnia 16 listopada 1893 roku ustalono ostatecznie miejsce budowy świątyni. Wówczas podjęto dal­sze starania zmierzające do realizacji wytyczo­nego przez gogolinian celu. Projekt techniczny kościoła w Gogolinie opracował architekt Kugler z Opola.

Dokładnie 100 lat temu, w uroczystość patro­na Gogolina św. Urbana w dniu 25 maja 1899 roku, proboszcz otmęcki Schóbel uroczyście poświęcił kamień węgielny nowo powstającej świątyni.

Prace budowlane przebiegały szybko. God­ne podkreślenia jest zaangażowanie przy budo­wie gogolińskich gospodarzy i pracowników Za­kładów Wapienniczych. W 1900 roku zakupio­no dzwony, które w 1917 roku zostały jednak zabrane na potrzeby wojenne. Dodać należy, że nowe dzwony w 1924 roku zakupił ks. Karol Lange, ale ponownie w 1942 roku trzy z nich zabrano. Po raz trzeci dzwony dla gogolińskiej świątyni zakupił w 1958 roku ks. Stanisław Schulz.

Kościół w Gogolinie został poświęcony w dniu 10 lipca 1901 roku przez proboszcza z Otmętu, który też w tym samym dniu odprawił w nim pierwszą mszę świętą. W skład powstałej je­szcze w 1895 roku pierwszej Rady parafialnej wchodzili: Paweł Czerner, Karol Wittek, Jan Je­lito i Waldemar Kubaczek.

Podkreślenia wymaga też fakt, że będąc głę­boko przywiązanym do kultu św. Urbana i podej­mując starania o własny kościół mieszkańcy Go­golina początkowo postanowili, że będzie to ko­ściół pod wezwaniem tego świętego. Pierwsze dokumenty dotyczące budowy świątyni i powsta­nia nowej parafii wyraźnie wskazują, że miał to być kościół pod wezwaniem św. Urbana. Nawet w roczniku kościelnym diecezji wrocławskiej na 1902 rok jest wymieniony nowo wybudowany kościół pod wezwaniem św. Urbana w Gogoli­nie. Już jednak niektóre dokumenty z 1903 roku wymieniają kościół w Gogolinie pod wezwaniem Najświętszego Serca Pana Jezusa.

Zmiana wezwania patrona nie osłabia kultu św. Urbana. Jest on nadal patronem Gogolina. W dniu jego święta 25 maja nie wykonuje się prac polowych, a po południu w kościele jest odprawiana uroczysta msza św. w intencji wszy­stkich parafian. Następnie odbywa się procesja z figurą św. Urbana.

Józef Szulc