W przeszłości wioska ta wiodła niezależny od Gogolina żywot. Do roku 1932 Strzebniów był folwarkiem należącym do właścicieli ziemskich w Żyrowej. Mieszkańcy chodzili do kościoła w Jasionej. W czasie, kiedy gogolińskie dzieci uczę­szczały do szkoły w Otmęcie - strzebniowskie chodziły do szkoły parafialnej w Jasionej.

Przed rokiem 1932 w Strzebniowie były tylko cztery gospodarstwa. Było też kilku zagrodników, którzy sezonowo zatrudniali się w folwarku.

Gwałtowne zmiany dla pracowników folwar­ku i pozostałych mieszkańców Strzebniowa na­stąpiły w roku 1932. Wtedy to, w ramach progra­mu rządu niemieckiego walki z gigantycznym bez­robociem w kraju, zaczęto tworzyć nowe gospo­darstwa rolne na terenach, gdzie była do zagospo­darowania ziemia. Przeważnie była to ziemia prze­jęta przez państwo za odszkodowaniem od wła­ścicieli ziemskich lub w zamian za długi, w jakie ich gospodarstwa w owych zmieniających się cza­sach wpadły.

Tak było i w Strzebniowie. W zamian za dłu­gi panów żyrowskich, ziemię folwarku Strzeb­niów przejęło "Towarzystwo kolonizacyjne" (Siedlungsgesellschaft) w Berlinie. Towarzystwo to posiadało oddział w Opolu, który to parcelo­wał ziemię na terenie Górnego Śląska. W l. 1931/ 32 rozparcelowano 85 majątków o łącznej po­wierzchni 42.000 hektarów. Folwark Strzebniów podzielony został na 48 gospodarstw (Siedlungów). Obejmował areał około 500 hektarów. Z tego utworzono 15 go­spodarstw o powierzchni l0-15 hek­tarów, czyli pełnych gospodarstw, 19 pół-gospodarstw o powierzchni 5-10 ha. Ponadto wydzielono 14 gospodarstw o powierzchni 2,5-5,0 ha, tak zwane "krowie gospodar­stwa". Zakładano bowiem, że siłę pociągową w tych gospodarstwach stanowić będą krowy.

W owym czasie posiadanie gospo­darstwa rolnego było rzeczą bardzo cenioną. Dawało pewną niezależność

i zapewniało środki do życia, co w latach wielkie­go kryzysu miało kolosalne znaczenie. Ubiegać się o takie gospodarstwa mogli synowie zbędni w gospodarstwach rodziców lub ci, którzy zamie­rzali z miasta powrócić na wieś, a także byli ro­botnicy rozparcelowane­go folwarku.

Warunkiem starania się o takie gospodarstwo było wykazanie się zgro­madzoną kwotą pienię­dzy na zaliczkę w wyso­kości 12% jego wartości. Dalsza spłata rozłożona była na 20 lat na dogod­nych warunkach. Dla wielu zebranie sumy za­liczkowej przerastało ich możliwości, bowiem go­spodarstwo o pow. 5 ha wymagało zebrania kapi­tału 1000-1500 marek. W tym czasie jedna krowa kosztowała 200-150 DM.

Wśród pracowników folwarku, którym się to udało i tym samym stali się właścicielami gospo­darstw byli: Józef Kowalik, Wilhelm Macha, Au­gust Porada, Stanisław Krautwurst i Kloss.

Budynki gospodarcze folwarku podzielono na 12 części. Każdą część trzeba było przebudować według potrzeb nowych gospodarzy. Pozostałym osadnikom wybudowano typowe i tanie budynki mieszkalno-inwentarskie. Budynki te rozlokowa­ne zostały wzdłuż czterech ulic. Dwa rzędy do­mów (Siedlungów) ulokowano w Strzebniowie przy obecnych ulicach Wojska Polskiego i Ple­biscytowej; pozostałe budynki stoją przy obecnej ulicy Wygoda i Rybackiej. Załączone zdjęcie z tamtych czasów ukazuje stan budynków w chwili przekazania ich nowym właścicielom.

Folwark Strzebniów oprócz podstawowe] funk­cji, czyli uprawy roli i hodowli zwierząt, zajmo­wał się również gorzelnictwem. Do chwili roz­parcelowania gorzelnia pracowała pełną parą. Po parcelacji majątku gorzelnia stała się własnością osadników na zasadzie spółki. Spirytus produko­wany był do roku 1938. Do końca istnienia go­rzelni produkcję nadzorował, zatrudniony przez spółkę, mistrz gorzelnictwa Max Anklam. Roz­wiązanie spółki i likwidacja gorzelni nastąpiła z powodu małej rentowności i braku surowca. Go­spodarze bowiem sprzedawali swoje ziemniaki po korzystniejszych cenach bezpośrednio okolicznym mieszkańcom. Budynki po gorzelni od spółki odkupił Urząd Gminy. Pół budynku przebudowano i urządzono w nim przedszkole, drugą połowę wyburzono. Funkcję przedszkola budynek po starej gorzelni spełnia do dziś i obecnie trudno jest odgadnąć jego pierwotne przeznaczenie.

Mówi się, że koło historii nie wraca. W Strzeb­niowie akurat powiedzenie to może nie mieć za­stosowania, bo z dwunastu gospodarzy, którzy przed wojną przejęli folwark, ostało się dziś tylko dwóch. I być może już niedługo cała ziemia, na­leżąca kiedyś do folwarku, stanowić będzie wła­sność jednego tylko gospodarza (farmera).

Franciszek Nocon