Wzmiankowana po raz pierwszy w około 1300 roku jako „Chorula Villa". Po raz pierwszy z nazwą Chorula możemy się spotkać w „Księdze uposażeń biskupów wrocławskich” („Liber fundattonis epkkopatus Vratislawienils”) z 1300 roku z racji uiszczania dziesięciny o wartości 5 grzywien. Wysokość tego świadczenia zdaniem historyków pozwala na wyciągniecie wniosku, że około 1300 roku Chorula liczyła około 20 gospodarzy. Ta pierwsza wzmianka nie oznacza jednak, że dopiero wtedy powstała osada. Bardzo bogate znaleziska archeologiczne z terenu Choruli dowodzą bowiem występowania tu nieprzerwanego ciągu osadniczego praktycznie już od VII wieku. Badający dzieje osadnictwa w księstwie opolskim we wczesnym średniowieczu prof. Idzi Panic jako przybliżony czas powstania osady w przypadku Choruli podaje zaś X wiek.

Druga wzmianka w średniowiecznych dokumentach dotycząca Choruli związana jest z kościołem św. Krzyża w Opolu. Z historii tego kościoła dowiadujemy się. że w 1306 roku pełnili przy nim służbę dwaj zakrystianie, którym na utrzymanie biskup darował przysługującą mu dziesięcinę z Choruli. Wyraźnie ten fakt potwierdzał dokument z 1531 roku. Zniesienie tego obowiązku prawdopodobnie nastąpiło dopiero w roku 1810 w momencie sekularyzacji dóbr kościelnych. Pierwszym znanym właścicielem Choruli był Thomas Chorula. Został on wymieniony w dokumencie księcia opolskiego Bolka w 1412 roku. Natomiast w dokumencie księcia opolskiego i strzeleckiego Bernarda z 1442 roku został wymieniony Janke Chorulinsky z Drazenicz. Z treści jednego z dokumentów księcia Mikołaja z 1447 roku wynika, że Hannos z Choruli oświadczył, że winien jest Januschowi z Szeraw 60 marek, które ma zapłacić za rok w dniu św. Michała. Jeżeli by się z tego obowiązku nie wywiązał to będzie zobowiązany płacić należność wraz z odsetkami. W dokumencie określono dodatkowe terminy płatności, których niedotrzymanie dawało prawo Januschowi do zajęcia w Choruli tego wszystkiego, co wcześniej sprzedał, a co w momencie wystawienia dokumentu posiadali Hannos i jego brat. Później wioska Chorula należała do Friedricha Choruli wymienionego jako świadek w dokumentach z 1521 roku oraz z lat 1525 -1526. W 1525 roku niejaki Mathuss Chorula kupił wójtostwo w Prudniku oraz cześć wioski „Jassen" od Girzyka" (Jerzego) Wrbensky. Już jednak w roku następnym sprzedał to wójtostwo rycerzowi Frydrychowi Unwirde i jego spadkobiercom. Z roku 1538 pochodzi kilka informacji dotyczących załatwienia spraw spadkowych przez właścicieli wioski określanych nazwiskiem Chorula. W następstwie tego cała wioska Chorula znalazła się w rękach właściciela o imieniu Władysław (Wladislaus). Jego siostra Margarrth będąca żoną Bernarda Wysockiego (zapewne właściciela Wysokiej) została wymieniona w 1540 roku w dokumencie dotyczącym Zębowic koło Olesna. Została wtedy wymieniona jako „Marussa Chorulowna" a dokument dotyczy kupna dla niej i jej dzieci wioski Zebowice. Sprzedającym był Peter Ogonek.

W dokumencie z 1615 roku dotyczącym młyna w Straduni występuje jako świadek szlachetnie urodzony Ladislaus Dobrsicz z Plawy na Choruli. Był wiec on nowym właścicielem Choruli. Kolejnym zaś był przedstawiciel tego samego rodu noszący imię Jan.

Na terenie wioski były prowadzone w latach 1925-1929 badania archeologiczne, co zaowocowało odkryciem cmentarzyska kultury łużyckiej. Odkryto łącznie 239 grobów ciałopalnych sprzed 25 wieków. Natomiast przy drodze w kierunku Malni znaleziono pozostałości po osadzie kultury łużyckiej. Znaleziska przekazano do muzeum w Bytomiu.

Liczba ludności systematycznie się zwiększała. Jak podają źródła w 1300 roku liczyła ona 28 gospodarzy. W 1783 roku Chorula liczyła 115 mieszkańców, znajdował się tam wówczas młyn wiatrakowy. W tym okresie obszar dworski należał do rodu von Larisch.

W 1845 było 258 mieszkańców. Zabudowę wioski stanowiło 28 domów, zamek, folwark, wiatrak i piec wapienniczy. Za wioską znajdował się kamieniołom, z którego pozyskiwany kamień wapienny przewożono barkami rzeką Odrą. Na Odrze znajdował się przewóz dla ludzi i furmanek. Poczta dla Choruli znajdowała się wtedy w Krapkowicach. Populacja nieustannie wzrastała i w 1855 wynosiła 295, a w roku 1995 wzrosła do 631 mieszkańców.

Centralnym punktem Choruli był zamek z roku 1684 wraz z przylegającym do niego parkiem, który należał do rodu Reil. Obok zamku znajdował się park krajobrazowy, w którym rosło wiele rzadkich i sprowadzanych z daleka drzew. W 1945 zamek został podpalony, przez wiele lat można było oglądać ocalałe mury, które z czasem zostały zrównane z ziemią i zasypane. Dziś zostały już tylko szczątki murów z dwoma oknami, które niegdyś otaczały zamek, oraz część bramy prowadzącej do zamkowej kuchni. Zamek pozostał w pamięci starszych mieszkańców, którzy wspominają, że w zamku miało straszyć. Miały też z tego zamku prowadzić podziemne przejścia do Rogowa Opolskiego, Otmętu i Kamienia Śląskiego. W murze są widoczne dwa niewielkie zakratowane okienka. Pomiędzy nimi widać wyraźnie krzyż z cegieł. To miejsce do dzisiaj otoczone jest tajemnicą. W dalekiej przeszłości mieli w nim zostać zamurowani ludzie. Po II wojnie światowej obszar dworski w Choruli przeszedł na własność państwa. Utworzono Państwowe Gospodarstwo Rolne.

W 1925, kiedy utworzono parafię Kąty Opolskie, Chorula została do niej włączona, wcześniej należała do parafii w Otmęcie. W Choruli przy Placu Wiejski znajduje się kapliczka pod wezwaniem Trójcy Przenajświętszej. Nikt nie potrafi określić, kiedy została ona wzniesiona, ani też, przez kogo. Nie zachowały się żadne dokumenty. Obok kapliczki znajduje się niewielki cmentarzyk.

W latach 1983-85 przy ulicy Gogolińskiej w Choruli zbudowano kościół pod wezwaniem św. Trójcy. Kamień węgielny został poświęcony w dniu 26 czerwca 1983 przez kardynała Józefa Ratzingera - obecnego Papieża Benedykta XVI oraz biskupa ordynariusza Alfonsa Nossola.

W latach 1973-1977 w sąsiedztwie Choruli wybudowano cementownię. Dziś jedna z najnowocześniejszych i największych cementowni w Europie. Dzięki temu zakładowi Chorula jest ważnym i znanym punktem na gospodarczej mapie kraju.

Chorulę obecnie zamieszkuje 623 mieszkańców.